Pierwsza moja styczność z edukacją była intuicyjna, ponieważ nie miałam zielonego pojęcia o tym, że istnieje coś takiego jak konspekt. Wiedziałam, że jest plan lekcji, bo znałam to ze swojego doświadczenia uczennicy. Przyszłam do szkoły edukacji i tutaj okazało się, że jest konspekt, i to bardzo rozbudowany, który zakłada początek lekcji środek i koniec, że są cele i efekty, z którymi można pracować, że są kryteria. Nagle doszło bardzo dużo rzeczy do mojego narzędziownika, który wcześniej był bardzo chaotyczny. Zaczęłam sobie te doświadczenia grupować pod to, co mi dała Szkoła Edukacji. Jeżeli jest ten konspekt, to ja wiem co dalej mam z nim zrobić, jak mam wykorzystać to narzędzie szkole.

Po zakończeniu studiów w SE czuję się jak członek wspólnoty uczącej się i ja już teraz mam poczucie, że przynależę do tej grupy. Praktyki w szkole też sprawiły, że nabrałam pewności siebie, bo jednak prowadziłam te lekcje pod okiem moich mentorek, tutaj miałam tutorkę, byli też inni wykładowcy, którzy chętnie udzielali porad, kiedy o to prosiliśmy. Zawsze miałam to poczucie, że jest oparcie, że mogę się do kogoś tutaj zwrócić, jeżeli będę miała wątpliwości, jakiś problem i nie było takiej sytuacji, żeby mi była pozostawiona sama sobie.

W Szkole Edukacji najbardziej zaskoczyło mnie to, że utopia nie zawsze jest tą utopią, że są tam takie rzeczy, które się spełniają. Kiedy jeszcze nie byłam studentką SE, ale czytałam informacje o studiach, to myślałam sobie: No tak to wszystko bardzo ładnie jest opisane, ale jest utopijne. Teraz wiem, że nie wszystko i te rzeczy naprawdę się dzieją.